Yazımızın Devamı...
Selim de zaten buna güvenmektedir. Edirne'den kalkmış, yine "baba eli öpme, hayır duasını alma ve ahval-i devleti şifahen arz etme" isteğini tekrarlayarak İstanbul'a yürümüştü. Çorlu civarındaki Uğraş Deresi mevkiinde dinlenirken, Nureddin Sarıgürz isimli alimin, babasından haberlerle geldiğini bildirdiler.
"Huzura buyursun."
Nureddin Hoca girdi. Şehzade, babasının elçisini ayakta karşıladı. Kaşları her zamanki gibi çatık, gözleri bulutlu idi. Hocanın tam gözlerinin içine bakıyor, sanki o yoldan beynine girip bütün düşündüklerini okumaya çalışıyordu. Şerbetler içildikten sonra hoca, padişahın tekliflerini açıkladı:
"Rumeli'den sancak istemeniz, törelerimize aykırı bulunmuştur. Bundan evvel hiç bir şehzadeye Rumeli'den sancak verilmemiştir. Bu talebinizden vazgeçerseniz, padişah pederiniz, Anadolu'da istediğiniz herhangi bir sancağı vermeye razıdır."
Selim'in bakışlarındaki bulutlar dağıldı; sert çelik bakışlarıyla hocaya baktı:
"Nicedir arzu izhar eyleriz, amma şimdi hatırlanırız. Oğlumuz Süleyman, Bolu sancakbeyliğine tayin olunduğu halde biraderimiz Ahmed'in itirazıyla Kefe'ye sürülür, sesimiz çıkmaz. Şah İsmail, akrabamız Dulkadiroğluna saldırma bahanesiyle topraklarımızı çiğner, ehl-i İslam içre fesat sokar, tedibe gittik deyü muaheze olunuruz, sesimiz çıkmaz. Karındaşımız Korkud, Manisa Sancağına cebren kurulduktan sonra babamıza gönderdiği bir mektupla gendini affettirir, sesimiz çıkmaz.
"Şah Kulu" nam "Şeytan Kulu" asi olur, koca veziriazam şehit düştükte serdarlığa geçip düşmanı takip ve tedip etmesi gereken karındaşımız Şehzade Ahmed, olmaya tahta ulaşamazsam korkusuyla cenk meydanını terk ile sancağına çekilir de iki lafla olsun muaheze edilmez, yine sesimiz çıkmaz. Velakin Rumeli'de bir sancak istedük diye kıyametler kopar! Biz bu işin encamın hayır görmeziz. Maksadımız babamızın mübarek yüzün görmek ve halleşmektir. Maksadımıza vasıl olmadan gitmeziz!"
Selim kararlıydı. Kararı hem yüreğindei hem sesindeydi...
Devam edecek...
