An olur tarif edemezsin mutluluğunu, sımsıkı sarılırsın hayata, koşarsın nefesin kesilene kadar da yorulmazsın yinede...
An olur kapkara olur dünya.Kocaman bir boşluk belirir hayatta.Her nefes aldığında üşüyen bir yerin olur kalbinin yakınlarında.Söylemek isteyip de söyleyemediğin okadar çok kelime birikir ki, vazgeçersin artık konuşmaktan.Kırgın ve yenik bir şekilde çekilirsin hayattan.Ve yine duymak istemeyip de duyduğun bir okadar söz...Yüklerin en ağır olanı...
Bu ikisinin arasında gelgitlerle dolu çelişkili bir hayat.Var mı sırrını çözebilen, hakettiği gibi yaşamayı bilen.Varmı kıvamı tutturmak için denenmiş bir tarif.
Merak ettiğim için soruyorum.Öğrenmek istiyorum.Benim için hayat bitti dediğinde bile varmı gülmenın yada herşeye yeniden başlamanın güzel bir yolu yada alınacak bir başka tadı...
İnsanlar mı bu hayatı çekilmez yapan, yoksa hayat mı çeşitli oyunlarla insanları yoran.Küçük bir ip ucu istiyorum sana dair.Bir kopya ver bana.Mutluluğu istiyorum senden.Mutlu olmanın iksirini öğret bana.Yoksa varlığım yok olmak ve yok etmek olacak bu hayatta... TUĞBA GENÇ
