Artık Ağlamıyoruz
sen her zaman güzeldin, ben de severdim
kırmızı gülü de hep sevdim, seni düşünmeyi de
penceremin kenarındaki kırlangıç yuvası gibi
şefkatliydin senli düşlerimde
ben de sevecendim - okşamak saçlarını, tenini -
gözlerini görmek,
ellerini koklamaktı ılık rüzgarda içimde dolaşan
özlerken, düşünürken ağlamak mutluluk verirdi
çünkü sonunda buluyordum seni, oluyorduk ikimiz tek
bakıyorduk bir tepeden şehrin kalabalık ışıklarına
içten, ağız dolusu gülmenin tarifi,
ayçiçeğindeki rengarenk kelebek olmak gibiydi
hıçkırıkların o kadar yaralayıcı,
o kadar masumdu ki kundaktaki bebek misali
çok geçmeden ben de ağlıyordum, ağlıyorduk
sarılıyorduk, seviyorduk birbirimizi
ve artık ağlamıyorduk
gülüyorduk, koşuyorduk kırlarda sarmaş dolaş;
artık hiç ağlamıyorduk
ne kundaktaki çocuk ağlıyordu,
ne de ayçiçeğindeki kelebek uçuyordu
