Seni görüyorum yine İstanbul
Gözlerimle kucaklar gibi uzaktan
Minare minare, ev ev,
Yol, meydan.
Geliyor Boğaziçi’nden doğru
Bir iskeleden kalkan vapurun sesi,
Mavi sular üstünde yine
Bembeyaz Kızkulesi.
Bir yanda, serin sabahlarla beraber,
Doğduğum kıyılar: Beşiktaşım.
Baktıkça hep, semt semt, yer yer,
Beş yaşım, onbeş yaşım, ah yirmi yaşım!
Durmuş bir tepende okuduğum mektep,
Askerlik ettiğim kışladır ötesi.
Bir gün bir kızını benim eden
Evlendirme dairesi.
Benim de sayılmaz mı oralar?
Elimi tutar gibi iki yanımdan,
Babamın yattığı Küçüksu,
Anamın toprağı Eyüpsultan.
Önümde, açık kollarıyla boğaz,
Çengelköy’den aktarma Rumelihisarı.
İstanbul, İstanbul’um benim,
Kadıköy’ü, Üsküdar’ı...
Gün olur, Köprü ortasında durur
Anarım, Adalar’da çamların uykusunu.
Gün olur, Beyoğlu’nu özler içim,
Koklamak isterim Tünel’in kokusunu.
Bulut geçer üstünden,
Gemi gelir yanaşır
Bir eski türküdür, kulağıma fısıldar,
“İçi dolu çamaşır.”
Göğünde tanıdım ayın ondördünü.
Kırlarında bilirim baharı,
Herşey içimde, herşey,
İstanbul yadigarı.
Bir daha görüyorum seni dünya gözüyle,
Göğün hep üstümde, havan ciğerlerimdedir.
Ey doğup yaşadığım yerde her taşını
Öpüp başıma koymak istediğim şehir!

İsyanım var ne oflar çektim,ne ahlar
Yıkılmakla bitmedi arada dağlar
Saçlarımda çoğalır aklar, uzar yollar
Olmaz olaydın gurbet, olmaz olaydın

Zamana ne yuhlar vurdum duymadı
Utanmaz gurbet küfürlere doymadı
Yaktı ciğerimi kızgın maşa dağladı
Olmaz olaydın gurbet, olmaz olaydın

Yollar uzak he deyince varılmıyor
Firarda aklım kahır çileler bitmiyor
Gözlerimin akmadığı gün geçmiyor
Olmaz olaydın gurbet, olmaz olaydın

Dalıp dalıp gider uzaklara gözlerim
Tanrım elem keder yazmış çekerim
Ateşinde yandığım ben o yari özlerim
Olmaz olaydın gurbet, olmaz olaydın

Varacağım bir gün dedim and içtim
Ay yıldız koydum günü belli ettim
Zamana sanki yerinde say dedim
Olmaz olaydın gurbet, olmaz olaydın

Gönlümde özlem yüreğimde ki aşkla
Canımı cebime koydum düştüm yola
Aç koynunu geliyorum sılam sana
Olmaz olaydın gurbet, olmaz olaydın