Yazımızın Devamı...
"İlle oğlumuzla cenge tutuşmanız mı lazım paşa, başka çaresi yok mu bu işin?"
"Olmadığı bellidir şevketlü hünkarım. Yoksa böyle olmasını biz ister iydik? Şimdi vazgeçmenin neticesi vahimdir. Yeniçeri kullar cesarete aşıktır. Oğlunuz Selim'in tarafına geçerler. İşte o vakit..."
Gerisini duymak bile istemiyordu. Doğrulmaya çalıştı. Başaramayınca yardım istedi:
"Koluma gir lala; verelim hücum emrini. Mevla günahlarımızı affetsin!"
Kapıda padişah belirince asker temennaya durdu. Her şeye rağmen padişahlarını çok seviyor ve sayıyorlardı. O, devlet otoritesinin sembolüydü, zaferin alametiydi; kim olursa olsun, kişiliğine bakmadan padişahı dinlemeye alışıktılar. Ve padişah konuştu:
"Beni sevüp yolumda sadık olan cenk itsün!"
Bizzat padişahtan emir alan Osmanlı ordusu, bütün duygularından soyundu ve ruhuna savaş zırhı giydirip şimşek gibi ileri atıldı.
Öyle bir fırlayış fırladı ki, Selim, ancak altındaki atın sür'ati sayesinde canını kurtarıp, daha önce Burgaz Körfezinin kuzeyinde hazırlamış olduğu gemilerle oğlunun sancağına, Kefe'ye gitti. Tarihin bir hicran sayfası da böylece kapandı.
Devam Edecek... (Talih İmtihanı)
