Parmaklarımın ucunda gizledim hep
önüne sereceğim kırmızı halılarını yüreğimin
uzatıyor dokunuyordum
gizlerime gizlediklerime
bir varsın bir yoksun
bir dağsın
bir yoksunluğumsun
yoksunluğum kendimle savaşlarım oldu sonra
seni kendime anlattım
anlatamadıklarımada
anlattım
dalgalarımın köpüğü oldun denizimin
oynaştın sebiler gibi çakıl taşlarıyla
bir bir topladın yüreğinin taşlarını
kocaman deryanda kaybettin
ince sızlayan iniltilerinide
derinliğine bıraktın acılarını
güneşin sıcaklığını bekledin hep
ısıtmayacağını bile bile
onca derinliklerde
ama bekledin
güneş olmayı aklından bile geçirmedin
sıcaklığında erimeyi göze alamadı
vurgun yemiş yüreğin
sen sakın üzülme üzülme
senli güneşte doğacak bir gün
mağaralar gibi inleyen
dağlar gibi haykıran
başını taşlara vuran derenin
sessiz haykırışında bulacaksın kendini
ve ben cennet yüreklim
sana o en bildik notalarımla sesleneceğim
üzüldüğündede üzülme sakın
bilmediğim türkülerde sana seni söyleyeceğim
bilmediğim notaları besteleyeceğim sana
cümlelerini kuramadığım sözler yakacağım sana
ve kendimi kendimle sunacağım sana.... ŞAHİKA GÖRKEM
