ne kadar zor olsada ,ne kadar çekilmez olsada çektim.
anne,baba kalbinizi kırdım.özürdilerim.ama bunları birileriyle paylaşmazsam içimde kalır ve beni öldürür.gerçekten ölmekten korkmuyorum.yeter ki şu an hastanede yerinizde yatan ben olsaydım.siz yine gülümseseydiniz bana.binlerce kilometre uzaklıkta olmak zorunda mıydınız yada.
o gün sölediklerimi istyerek söylememiştim.sizi kırmak istememiştim.sadece iyiliğim için saklamıştınız bunu benden.ama o gün anlatttığınızda sizi gerçekten tanımadğımı düşündüm.siz sanki bir yabancıydınız ama uzun yıllar boyunca görmediğim,hatta hiç tanımadığım akrabalarım benim her şeyimdi.sanki onları yıllardan beri tanıyordum.siz dinlemek istemedim ve sizden kaçtım.sizi kırdım ama hiç biri isteyerek değildi.gerçek annemin ve babamın suratını görmesemde size baktığımda onları görür gibi oluyordum.aslında o kazanın hiç olmamasını isterdim.gerçek ailemle yaşamayı isterdim ama kader dedikleri varya insanın içini yakan.kalbine acısı oturdumu istemiceği şeyler soyleten kader,beni kimsesiz bırakmaya meyilli.ama şimdi sizin yanınızda olmayı yada sağ salim olduğunuzu bilmeyi çok isterdim.
üvey annem babam olabilirsiniz ama sizi gerçekten çok seviyorum.
çünkü siz anlayışlıydınız.size söylediklerime bile göz yumdunuz.
en nice dileklerimle hemen iyileşmenizi umuyorum.......