Savasin en kanli gunlerinden biriydi. Asker en iyi
arkadasinin
az
ileride, kanlar icinde yere dustugunu gördü. İnsanin basini
bir saniye siperden cikaramayacagi gibi bir ates
altindaydilar.
Asker tegmenine kostu hemen:
- Komutanim, bir kosu arkadasimi alip geleyim mi?
"Delirdin mi?" der gibi bakti
tegmen...
- Gitmege degmez oglum,
arkadasin delik desik olmus. Buyuk
olasilikla
ölmustur bile. Kendi hayatini da tehlikeye atma sakin!
Ama asker o kadar israr etti ki, tegmen izin vermek zorunda
kaldi.
- Peki, dene bakalim!
Asker yogun ates altinda firladi siperden ve mucize eseri,
arkadasinin
yanina kadar gitti, yarali arkadasini sirtlandigi gibi
tasidi. Birlikte siperin icine yuvarlandilar.
Tegmen kosup yaraliya bir goz atti ve nefes nefese bir
kenara
yikilmis
askere döndu:
- Sana hayatini tehlikeye
atmaya degmez, dememis miydim! Bu
zaten
ölmus...
Degdi Komutanim, degdi! dedi asker.
-Nasil degdi, arkadasin zaten ölmus, görmuyor musun?
- Gene de degdi komutanim, cunku yanina vardigimda henuz
yasiyordu...
Ve onun son sözlerini duymak, dunyalara bedeldi benim
icin...
Ve, hickirarak, arkadasinin son sözlerini tekrarladi:
"Gelecegini biliyordum!"
GELECEGINI BILIYORDUM!
Kalbimizde "arkadaslik" denilen bir mucize var. Nasil oldugunu,
nasil
basladigini bilemezsiniz. Ama bunun ozel bir armagan oldugunu,
Allah'in bir lutfu oldugunu bilirsiniz.
Gercekten de arkadaslar nadide mucevherlerdir. Yuzunuzu
guldurup,
basarmaniz
icin cesaret verirler.Sizi dinlerler ve kalplerini acmaya hazirdirlar.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

....eSen....