Her zaman aşktan çekinmiştim. Korkmuştum… Ürkmüştüm… Bu yüzden kötü hissediyordum kendimi. Aşk deyince ölüm geliyordu aklıma. Hemen ardından yenilgi yıkım… O aşk dedikleri boşluğa düşmek, savrulup atılmak istemiyordum. Aşk başkaydı benim için, tanımı çok farklıydı.
Etraftakilerle değildi benim derdim, kendimleydi. İçinde bulunduğum boşluğu saklayarak yaşıyordum. Yalnızlığı sevmeye çalışıyordum. Yalnızlığa alışıyordum.
Aşktan korkuyordum. Evet, korkuyordum ama en çok aşk acısı çekenleri kıskandım, ben. En çok onların yerinde olmak istedim.
Sen girince hayatıma her şey değişti, biranda. Hayatı sevmezken sever oldum ve hayata bağlanır oldum. Aşık olmaktan korkuyorum derken aşık oldum… Tüm korkularımın tedirginliklerimin başıma geleceğini bile bile. Aşık oldum…
Bana aşık olduğunu söylediğin o anı hatırlıyor musun? İnanmamıştım sana. Doğrusu inanmak istememiştim. Ama sana söylemekten çekinmiştim. Biliyordum ki bir başkası var yanında ve sen onunsun aslında. Senin bir başkasıyla olduğunu bile bile seni yazıyorum her satırıma ve seni yazar oldum şiirlerimde. Benim olmayacağını bile bile seni düşünüyorum… Seni konuşuyorum… Seni yazıyorum… ZEHRA ALBAYRAK
