Yazımızın Devamı...
YAVUZ,PADİŞAH
Sultan Selim ateşten gömleği giymiş, yanarken yakmaya hazırlanmıştı. Ağabeyi Şehzade Ahmed, isyan halindeydi. Kendi kendini "Anadolu Padişahı" ilan etmişti. Şimdilik en yakın tehlike durumundaydı ve hemen bertaraf edilmeliydi.
Şehzade Korkud ise İstanbul'da bulunuyordu. Yavuz Padişah istese, Korkud'un hayatına son verebilir, daha sonra olacakların önünü kesebelirdi. Bu konuda bazı tavsiyeler de yapılıyor, "Her şehzadenin gönlünde saltanat aslanı yatar, yüreğinde padişahlık ateşi yanar; fırsat elde iken Korkud'un gönlündeki aslanı öldür, yüreğindeki ateşi söndür!" deniyordu. Üstelik şehzade Ahmed'in isyanı gibi, karşısında kötü bir de örnek bulunuyordu. Fakat o böyle bir cinayete tevessül etmektense, muhtemel gelişmeleri beklemeyi tercih etti. Kardeşi Korkud'a, Manisa sancağına dönmesini, ilimle edebiyatla meşgul olmasını söyledi.
"Mülkün perişanlığına sebebiyet vermez, saltanat davasın gütmezsen, hayatından ve evlad-ü iyalinin hayatından emin olup devr-i saltanatımızda huzur içinde yaşarsın. Yok, iğvalara kapılub padişahlık derdine düşersen, kahrımızdan kurtulamazsın. Mülkün perişanlığına öz oğlumuz sebebiyet verse dahi acımazız!"
Şehzade Korkud, Yavuz Padişaha teminat verdi:
"Benim vicdanımda mülk ve devlete cidden rağbet yoktur;muradım, bir köşede huzur edüp devam-ı devletiniz duasına muvazabettir."
Yani, "Padişahlık değil, köşemde huzur istiyorum; saltanatının devamına duacıyım." dedi. Bu taahhüt üzerine şehzadeye armağanlar verilip Manisa sancağına uğurlandı.
Yazık ki köşesinde uzun süre oturmayacak, insani zaaflarla birleşen bir takım teşvik ve tahriklerle tahat arayışına çıkacak, ama bahtı yaver gitmeyecektir.
Devam edecek....
