Yazımızın Devamı...
Öte yandan Şehzade Ahmed, kader yolculuğunu başlatmıştır bile: Cebren Konya'yı almış, oğlunu Bursa üzerine salmış, "Sultan-ı Rum" unvanıyla kendini padişah ilan etmiştir.
Artık Yavuz'un önünde iki yol vardır: Ya kendisi İstanbul ile Rumeli'de hüküm sürmeyi kabullenip, kardeşi Ahmed'in hükümdarlığını tanıyacak- ki o takdirde devlet ömce iki parçaya,arkasından şehzade adedince küçük lokmalara bölünecek ve sonuç olarak düşmanlarına yem olacaktır- veya devletin bütünlüğünü kılıcıyla sağlamak üzere kardeşinin üzerine yürüyecektir. Hazin ki, o zaman da Yavuz Selim, bazıları tarafından "kardeş katili" sayılacaktır.
Eğer yavuz, kardeşlerine bir fırsat tanımayıp, isyan vehmiyle derhal katlettirmeye kalkışmış olsaydı, bize göre de dinen mes'ul duruma düşmüş olacaktı. "Vehim ve zanla hüküm verme" mevkiinde kalacağından, haklı tenkitlere uğrayacaktı.
Böyle yapmadı. Tehlikeyi bile bile ve önceki kötü örnekleri göre göre, kardeşlerine bir fırsat tanıdı. Ancak "saltanat" iddiası kesinleşince, alabileceği tek tedbiri aldı ve üzerine gitti. Bu davranışı yüzünden Yavuz Selim'i kınamak insafsızlık olur.
Ama hiçbir isyan emaresi yokken şehzade katleden padişahları mazur görmek de mümkün değildir.
Ne mazur görmek, ne de mahkum etmek gerekir. Anlamaya çalışmak, sebeplere inmek ve tespitler yapmak yeterli olacaktır.
Devam edecek...
