Sarp kayalıkların dönüşünde rastladım sana. İnce bir sızı gibi elimdeydi yılgın bakışların.
Yersizdim…
Aşka doyduğum ırmakların suyu giderek çekiliyordu damarlarımdan.
Haz durağında inecektim oysa…
Sorgusunu bitiremediğim düşlerimi her gece seninle avutuyordum.. İadesiz bir aşktın, kapı zilime usulca dokunup kaçan. Yabancılık hislerime uzaktı sen geldiğinde. Adım adım sarhoş sahnendeki rolümü ezberliyordum, suflem sendin. Her defasında sana tutunarak…
Sahipsizdim dekorların bedenimi cansız kavrayışında… İsyan, yanı başımda sessiz bir koroydu. Yandıkça susan, sustukça derin yanıklara maruz kalan… Acımasızlığına düştükçe cevapsızlığının, kahroluyordum; ama sen hiç bilmedin!
Hiç söyle(ye)medim ki!!!
Sır kilidiydin kalbimin… İçeri bir aralık girmiş, her hücremde kendine bir yer edinmiştin. Yıkılan onca başlangıcın arasında sen, nasıl olup da gelmiştin? Aşka zaten hiçbir zaman kilit vurulmuyor…
Hem zaten o geceden sonra ben de vur(a)madım ki!
Sorularım vardı evet… İstesem de vazgeçişlerimin arasına koyamayacağım, kapının kapalı kalmasına tahammül edemeyeceğim… Yanında, kayboluşlarımın nefesini hissedemiyordun ama; karmakarışık şehir ışıklarının altında ılık bir rüzgarı teninde bırakıp taa buralara geldiğimi biliyordun… Aynana koyup kırmızı sözlerimi, usulca düşlerine uzandığım anlık kavuşmalarımızda, nafile çaresizliğimin kalbimdeki varlığından haberdardın…
Hasır altı düşlerimin arsız çocuğuydun sen…!!
Sessizliğe karışacaktım seni dinleyerek. İzlerimden geçen sen’li bakışları da yanıma alarak… Yokluğunun tadına, yokluğumla bakacaktım. Aslında umursamazlığımın bilinçli kölesi olmaktan başka bir şey olmayacaktı bencilliğim.
Hilesiz oyunuma hile karıştırdın sen…!!!
Sonbaharın kızına yağmur (k)atıyor bulutların… İçimde başlayan müziğin adını yorgun değilsen sen koy! Ya da bırak, adı olmasın tüm başlangıçlara inat bu aşkın… Ağustos böceklerini bekleyelim, payımıza düşen ‘bir sana bir de bana’ sessizlik sahnesinin hemen arkasında.
Heyecanımın italik karakterlere hapsettiğim gerginliğiydin sen…!!!!
Sarmaşıklar sarıyor yolumu, sana gelirken… İstanbul ağır ağır kanıma karışıyor, failim sen! Yalancı tanık olmayı denedim kendime, onu da beceremedim. Açığa vurdum gizlediğim yerde geçen tüm bendeki seni, yine de bu şehrin gecelerine yaranmayı, bir türlü başaramadım. Her ihtimale karşı, hesapsızca düştüğüm gözlerine emanet ediyorum haylazlığımı..
Sabote ettiğim damarlarından,
iğnelediğim sessizliğinden,
yalvar yakar yanımda tutmak için seni, çaldığım zamandan,
adım başı karşına dikildiğim satırlardan,
haykırmak isteyip de senin tarafından susturulduğum cümlelerin son noktasından, sana sesleniyorum :
AÇILAMAYACAK BİR MEKTUP YAZDIM SENİN İÇİN,
ŞİFRESİ KOYNUMDA…
KALK, hadi gel çöz beni… Gülay Esenyurt
