Yazımızın devamı…
Tarihi olayları vesikalara dayanarak incelemeden hüküm verenler, Yavuz Sultan Selim’in hükümdar olduktan ve şehzadeler meselesini hallettikten sonra Şah İsmail’le muharebeden evvel Anadolu’daki 40 bin Kızılbaşın idam veya hapis olunmalarını sebepsiz bulurlar ve Sultan Selim’i muaheze ederler… Olaylar göz önüne alınacak olursa, padişahın ne kadar isabetli hareket ettiği ve bütün bu işlerde (karışıklıklarda) baş rolü olan Şah İsmail üzerine giderken gerisindeki tehlikeyi bertaraf etmek istediği görülüyor.
Böylece arkadan vurulma tehlikesini ortadan kaldıran Yavuz, sefer emrini verdi. Ve ordu, geçtiği bağlıklarda kopardığı her salkımın ücretini asmalara bağlayarak Acem mülküne girdi.
Osmanlı ordusunun geçtiği yollar, bir tedbir olmak üzere Şah İsmail’in adamları tarafından yakılıp yıkılmış, binlerce dönüm arazide taş üstüne taş bırakılmamıştı. Yürüyüş sıkıntılı oluyor, etrafta düşmandan eser görünmüyordu. Oysa Şah İsmail, Yavuz’un meydan okuyan mektubunu cevaplandırmış, o da Yavuz Padişah’a meydan okumuş, bununla da yetinmeyip bir kadın elbisesiyle yaşmak yollamıştı. Fakat kendisi ortalarda yoktu. Niyeti, Osmanlı ordusunu daha içerilere çekip iyice yormak, bu zaman zarfında casusları vasıtasıyla ordu içine fesat sokarak bir ayaklanma çıkarmak ve Yavuz’u gerisingeri dönmeye mecbur bırakmaktı. Ne var ki Yavuz, çıktığı yoldan eli boş dönecek biri değildi. Her türlü meşakkati yenerek yürüyor, daha önce kurduğu menziller sayesinde erzak takviyesi alıyor, Şah İsmail’e tahrikkar ve tehditkar mektuplar yazıp karşısına çıkmaya zorluyordu.
Devam edecek…
