Adresi Yalnızlık
En çok senin ölüşüne üzüldüm ben
En çok gözlerimden asılışına ağladım
Ben diliyle yazdım tüm mektupları
Ben olan yanlarımla seslendim sana
Ama sen yoktun
Hüznümün adını sen koydum
Bir suçlu aradım yıllar boyu
Bulamadım...
Şimdi öfkemin rengisin desem
inanır mısın?
En çok senin ölüşüne üzüldüm ben
Kefensiz yürüyüşünün adını “ihanet” koydum
Bir yanım hep felç kaldı senden sonra
Bir yanım hiç tutmadı
Mantıklı açıklamaların avuntusunda
Ucu yanık mektuplara andırdı suskunluğum
Kendimden çok, uzaklara düştüm
En çok senin ölüşüne üzüldüm ben
Toprak parçalarının üstünde diz çöktüm
Yağmur diye kimse çıkmadı sokağa
Şemsiyesiz yaralarımı tuz bastı birden
Denizi gözlerimde topladım
Sana benzedim ağlarken
Kırgın, duygulu ve unutkan
Yüzümü sildim aynalardan
Zihnimdeki resmini yırttım
Sevgini de kovdum kalbimden
Bir yokluğuna alışamadım
En çok senin ölüşünü gizledim ben
İlkbahar yaz, sonbahar kış dedim
Bekledim, bekledim
Gelmedin...
Yalnızlığımın tek adresi var şimdi:
Sen
En çok senin ölüşüne üzüldüm ben
