Yalnızlığıma (Yalnızlık)

''Bu kadar yalnızlığa nasıl dayanabiliyorsun?'' dedi.. Dondum kaldım.Gülerek akşam izlediğim saçma bir tv programını anlatıyordum.''Bilmiyorum'' diyebildim.Oysa biliyordum.Benim kimseye ihtiyacım yok triplerini fazla abartmıştım.İnsanlara kızıyordum.Hayatlarını tek kişiye adamalarını,geleceklerini onların üstüne kurmalarını,planlarını onların üstlerine yapmalarını,tuvalete gitseler birbirlerine haber vermelerini anlayamıyordum.Birgün birisi giderse,diğeri darmaduman oluyordu.Bunu biliyordum ve söz vermiştim kendime kimseye bağlanmayacağıma dair.Yalnızlık benim için resmen seçimdi ve o an farkettim.Evet yalnızdım,yalnızlığı ben seçmiştim ama sebebi cesur olmam değil, korkaklığımdı.Bir insana alışmaktan,bağlanmaktan,sevilmemekten ve terkedilmekten korkuyordum.Bütün bu mücadelelere girmektense baştan yenilgiyi kabul ediyordum.Ya da yorgundum..Onca mağlubiyetten sonra yeni yetmelerin duyduğu heyecanı hissedemiyordum.İnsanları tanımaya çalışmaktan,ayak uydurmaya çalışmaktan,bazı şeyleri ispat etmeye çalışmaktan yorulmuşitum artık.Kolay değildi.Onca acı yaşamış ve harabelere dönmüştü bu yürek. Sonuçta yalnızlığımda kimse bana dokunamıyordu.Acı vermeye çalışmıyordu,kısıtlamaya çalışmıyordu.Elbetteki ölsem kimsenin haberinin olmaması da kötü bir yönüydü.Yalnızdım.Seçimdi,güçlülüktü,korkaklıktı..Sebebi her ne olursa olsun yalnızdım ve batmıştım,dibe vurmuştum artık.Gülerek gizelmeye çalıştığım kederlerimin hepsi gerçekti.Çok fazla abartmıştım yalnızlığı ve artık bana bir beden büyük geliyordu.Gülüyordu dudaklarım ama gözlerim gülmüyordu,ışıksızdı..

Yalnızdım..Ne söylenecek sözüm,ne de yazacak yazım kaldı...

BURAK YAMAN..

MsXLabs Üye Girişi