gece karanlikta gordugu golgeye asik olmustu , pesi sira kosmustu...
ama o her kostuguna golge'de onunde kacip gidiyordu...
devamli uzaklasiyordu...
onu yakalamak icin daha hizli kosmaya basladi...
gunes yavastan kendini gostermeye baslamisti , fakat genc hala yetisememisti golgeye!
ve birden kaybediverdi onu , gunes dogmus ve golgesi yok olmus gidivermisti , ayni gokkusagi gibi , ayni yagmur gibi...
her gece golgesini kovalamak cocukta bilinmez bir arzu , istek haline gelmisti...
birgun mutlaka yakalayacak , ona sarilacakti...
her gece binbir telasla cikip disariya kosuyordu asla yetisemeyecegini bildigi golgesinin pesinden...
yani bir tutkuya tutulmustu , gerceklesmeyecegini bile bile...
golgesine vurulmustu , gunes dogana kadar onunla olacak
gun boyu acisini birakacak...
ve icinden bir kac sozcuk gecti.. pesinden gittigi ama ulasamadigi golge'ye...
sen golge'ydin ben kucukken dikkatlice suzdugum ,
ama hic ulasamadigim
birgun sana ulasmak istedim omrum boyunca,
ama olmadi , ulasamadim dedi....
sevgiydi golge....
ulastikca kaybedilen , kaybettikce aranilan...
sonsuzluga dair... FARUK KAYA..
