Kaç bahardir planliyorsun
çiçekli, rüzgarda açilan
etekli bir elbise giymeyi?
Artik ne olursa olsun
bu bahar
esintili biri olmayi.
Tüy gibi hafif, oradan oraya uçusmayi...
Nasilmis, nedenmis meselesini bir mevsimlik tatil edip sokaga çiçek gibi dökülmeyi...
Bilmiyorum, ama senin aklinda
"fena" bir sey var gibi geldi bana.
Bu bahar göster bakalim numarani!
Kaç bahardir planliyorsun
-bu sefer kesinlikle-
erken bir bahar tatiline çikmayi?
Hiçbir seyin sana ait olmadigi,
sabun kokulu bir pansiyon odasinda
biraz kendine bakmayi.
Pansiyondan çikip kimseyle konusmadan,
her seyi ceplerine doldurmus olaraktan,
gün boyu serseri gibi dolanmayi...
Siyah - beyaz bir filmin basrol oyuncusu gibi
uzaklara dalip kahramanca kararlarin sigarasini yakmayi...
Bilmiyorum, ama sanki bu bahar
mühim kararlar verecekmisiz gibi geldi bana.
Sanki bu bahar seçeceksin yolunu.
Peki bahar vakti seçilen yoldan hayir gelir mi?
Ama zaten hayir getirecek yollar
hiç senin gibiler için degildi ki!
Söyle bakayim sen, kaç bahar geçirdin
topraga bulanmadan?
Söyle çok eskidenki gibi çamurdan köfteler,
topraktan pastalar yapmadan.
Sirf yeni bitmis otlar pembe topuklarini gidikladi diye
tek basina gülümsemeden.
Söyle bakayim kaç bahar?
Elini çenene dayayip,
adini bile unutana kadar,
gidip gelen karincalara bakasin var senin.
Senin kendine bakasin var bu bahar,
yaz sicagi bastirmadan.
Biz de biraz anliyorsak bu islerden
-her nev'i serserilikten ve
ihtiyatsiz ömürler bilgisinden- biraz olsun yani,
bu bahari kendine ayir derim.
Bilmiyorum ama kafanin içinin
bir bahar temizligine ihtiyaci var gibi geldi bana.
Iyi olmaz miydi yani, açip basimizi,
çikarsak beynimizi,
yikasak bakir legenlerde.
Sabun tozlariyla, çitileye çitileye.
Söyle fosurdata fosurdata.
Bilmiyorum ama senin ihtiyacin var gibi geldi bana,
bu bahara.
Biraz kendine bakmaya...
SAMET KAYA
