Yabancı değilim bu yalnızlığa
Çok eskilerden kalma bir şey
Varlığımın ispatı gibi ya da ne bileyim
En yakın dostum gibi
Her dem benimleydi hep

Çok kere ağladık birbirimize
Ki defalarca kurudu göz pınarlarımız
Kimseye anlatamadık derdimizi
Ya da kimse anlamak istemedi
Bu çaresiz yetimliğimizi

Tüm güvendiklerimiz aldattı bizi
Hep arkadan bakan gözler bizimdi
Kim bilir kaç kez çıkmaz sokaklarında
Ve tenhalarında gecenin
Düşlerimizi sattık karanlıklara

Şimdi neyimiz varsa verip hayata
Onun bize merhametini bekliyoruz
Elbet diyoruz bir gün mutlaka
Anlayan olacaktır bizi de
Bizi de bağrına basan mutlaka