Saçlarima beyaz çiçekler birakarak
geçip gitti mevsimler
yorgun kanatlarinda göçmen kuslarin
agaçlar yapraksiz kaldi
çoçuklar uçurtmasiz, kuslar sarkisiz
kapatti tüm kapilarini kalbime bahar
simdi ben hangi dala konayim
siirimin kanadi kirik
diyorumki bir gün,
hüzünlü yüzüm aykiri sakalimla
çekip gitmeliyim bu sehirden
her evin kapisina bir avuç siir birakarak
ve yikarak egreti duvarlarini vefasizligin
hosça kal soguk odam
kalbimin dilsiz yani
artik hiç bir metropole sigmiyor adim
asklar yalanci, sokaklar ince bir hüzün
bu sehirde kimse kimseyi sevmiyor artik
kimse kimseyi özlemiyor
ölüm soluklu günlere güz oldu acim
yanlizim, üstelik parasizim
dalimda gurbet türküleri ve kirik sazim
denizler dalgasiz kaldi
agrilar sargisiz
bir sevda kaldi yüregimde savunmasiz
bir de dalip dalip giden gözlerim
gecelerin sayfalarinda savunmasiz
aciyan yüregimi alip yanima
ve düs kirigi bakislarimi
cebimde eski bir kimlik
içimde yarali irmaklar
ve
gecelere saklayip yasli gözlerimi
arkami dönüp gidiyorum bu sehirden
ey hayat kirginim sana
hosça kal güz çiçegim
kalbimin sarsik yani
artik hiç bir sevince yakismiyor yüzüm
kimim kimsemde yok üstelik, öksüzüm
bu duyarli, bu aykiri, bu yarali yanimla
hangi kiyiya siginsam ölürüm ZEYNEP GİRGİN
