Soguk Sokagin Sicak Elleri....
Aslinda sokak cocuklari derken bile yüregimin acidigini hissedebiliyorum… insanların size süpheyle bakmasi ve 'Bunlar sokak cocuklari 'demesi.Kimi zamanda hic tanimadiginiz gaddar birinden tokat yemek ne aci degil mi? Bazen bir bankta yatarken görüyorum onlari bazen de minicik ellerinin arasina aldiklari torbanin icindeki tineri tertemiz yüreklerine cekerken... Korku dolu gözlerle etrafi süzüyorlar öylece saf ve temiz… Bazen lokantalarin önünde yutkunurken... Tek istedikleri bir parca kuru ekmek. Bazen düsünüyorum hepsini bir yere götürüp burunlarindan gelene kadar yedirsem doyarlar mi diye ama kafam da hep bir soru isareti kaliyor ve karar veriyorum doyamayacaklarina… Asil ac olan yerleri karinlari değil kalpleri diye düsünüyorum... Onlar sevgiye ac... Sicak bir gülümsemeye. Soguktan donmus minik ellerinin öpülmesine ve en önemlisi aile sevkatine... Ancak böyle doyarlar diyorum icimden... Onlarin mutluluk diye adlandirdiklari sey bir parca ekmek, bir torba tiner, sildikleri camdan tasidiklari pazar arabalarindan ve boyadiklari ayakkabilardan aldiklari para belkide kimbilir... Ben üsenmedim karsilastiklarima durdurup sordum mutluluk kelimesinin anlamini…
Cevremde ki cocuklara sordum önce aileleri olan karinlari doyan cocuklara.. Bana bir sey söylemediler, sadece aptalmisim gibi suratima baktilar… Daha sonra önüme gelen her sokak cocugunu durdurdum ve ayni soruyu onlara da sordum... İlk kücük bir erkek cocuguna sordum sadece gülümsedi ve hızla kacti benden.. belki de bunu hic yasamasa da mutluluk kelimesini duyunca gülümsemesi icinde bir umudun sakli oldugunu gösterir dedim…? gülümsedim bende..Daha sonra bir boyaciya sordum.O kücük degil bir delikanliydi...Yanindan yasitlari kiz arkadaslariyla güle oynaya gecerken o kafasini yere egiyordu... İlk önce beni bir müsteri zannetti ben de bozuntuya
Vermedim... Ayakkabilarimi boyattim ve ardindan ona sence mutluluk nedir dedim.. İlk önce sasirdi. Daha sonra 'Bizlerin asla yasayamayacagi bir seydir be abla' dedi. Öylece dona kaldim orada. Belli ki icinde bir umudu da yoktu bu delikanlinin... $öyle söyledim ardindan kulagina egilerek:'Hayir mutluluk sizleri hor görüp calistiran yeri geldiginde döven ve sizlere adeta bir hayvanmiscasina bakan gözlere sahip insanlarin asla yasayamayacagi bir seydir…. Gülümsedi delikanlı ama bunun aci bir gülümseme oldugu cok acikti. Benim de gözlerim dolmustu zaten tesekkür edip uzaklastim oradan. Hani derler ya acilar insani daha cabuk olgunlastirir diye gercekten cok dogru. Onun yasinda ki delikanlilar aileleri markali ayakkabi almadi diye surat asarken bu delikanli yillar önce aldigi ayakkabiyi defalarca diktirip giyiyordu belki… Ne aci degil mi? Ve üstelik asil kendi hakki olan mutlulugu yasayamadan umudunu bile kaybetmesi ne aci…
Sokaktaki rüzgarin sesi beni bile korkutuyordu. Hava gercekten cok soguktu ama bu sogukta bir parca ekmek icin oradan oraya
kosturan sicak eller üsümemi her zaman engelledi. Eger sizler de o simsicak ellere dokuna bilirseniz sanırım hic üsümezsiniz.....
