O çocuksun sen...
Gözyaşları yağmura karışan,
Umutsuzca etrafına bakınan,
Sıcaklığa hasret çocuksun...
Hayatın en ağır yükünü yüklemişler sırtına,
Yalnızlığı...
Ezilmemek için bu yükün altında,
Sarılmışsın kendine sımsıkı...
Gelip geçenler görmemişler seni.
Şemsiyelerinin altında,kalın paltolarının içinde
Üşüyerek gitmişler evlerine...
Sıcacık evlerinde,
Televizyon izlerken görmüşler seni.
Kameranın ışığıyla kamaşan
Umutsuz gözlerinin manasıanlaşılmadan,
Bitirmişler haberi...
Tek şey söylemişler haberin sonunda senin için,
Sokak çocuğu...
Gözlerindeki umudun hırsızı sokakmış gibi,
Sanki tek suçlu oymuş gibi,
Hep suçladılar onu...
Kimsenin aklına gelmedi sana bir palto almak,
Islanma diye kimse çağırmadı seni
Şemsiyesinin altına...
Kimse düşünemedi senin de üşüyor olabileceğini...
Ertesi gün gazetenin küçük bir köşesinde gördüler seni,
´BİR SOKAK ÇOCUĞU DONARAK ÖLDÜ!´ başlığı ile...
Seda Karslıoğlu
