Ben, seni; adını bilmeden sevdim.
Ben seni, yaşını bilmeden,
gözünü-kaşını bilmeden sevdim.
Ben seni, sesini duymadan sevdim...
Ve duymadan nefesini.
Ben seni adını bilmeden sevdim...
Ama; sevdim!..
Üşüyüşünü sevdim...
“Gel, ısıt” deyişini!..
Bekleyişini sevdim , bilerek gelmeyeceğimi...
Ben seni, adını bilmeden sevdim.
İsimler koydum sana;
çiceğim, gülüm, papatyam, Bitanem
Seni, adını bilmeden sevince öğrendim;
Seni sevmek için gerekmiyordu ismini bilmem...
...Sevdim işte!
Ben, seni; yaşını bilmeden sevdim...
Ben seni, sesini duymadan sevdim.
Ve hatta öğrenmeye korkarken,
bilmeye kıyamazken seni...
...Seni sevdim..... Seni sevdim....
Ve hâlâ bilmiyorum, gözlerin ne renk?..
Ve ben sana hâlâ seni sevdiğimi söyleyemedim!..
Ama ben seni; adını bilmeden, yaşını bilmeden...
Yüzünü bilmeden, sesini bilmeden...
...Seni bilmeden sevdim.... Seni, bilmeden sevdim!
Senin olmadığın
ve benim olmadığım bir sokaktaki köşebaşında
çarpıştı duygularımız!
Döküldü içindekiler ve döküldü içimdekiler...
Sen yoktun orda ve ben de yoktum;
Ama sevda vardı!....
Ve, ben; seni
Adını Bilmeden Sevdim 
