Tanrı ile Randevu
Küçük bir çocuk Tanrı ile tanışmak istedi.
Tanrı'nın bulunduğu yere gitmek için oldukça uzun bir seyahat yapmasi gerektiğini biliyordu. Bu yüzden çantasına bir paket çikolata ile meyve suyu da koydu ve yola koyuldu. Evinden beş blok öteye geldiğinde yol kenarındaki parkta bir sıraya oturmuş, güvercinleri seyreden yaşli bir kadın gördü.
Kadının yanına oturdu ve çantasını açtı. Tam meyve suyunu çıkarıp içmeyi düşünüyordu ki, yaşlı kadının aç göründüğünü farketti. Çikolatayı çıkarip yaşlı kadına uzattı. Kadın çocuğa gülümseyip çikolatayı aldı. Gülümsemesi o kadar sıcak ve güzeldi ki, çocuk o gülümsemeyi tekrar görebilmek için meyve suyunu da çıkarıp kadına verdi. Kadin tekrar gülümsedi ve tek kelime bile konuşmadıklari halde içi neşeyle doldu. Karanlık çökmeye başlamıştı. Çocuk çok yorgun olduğunu hissedip oturduğu yerden kalktı ve bir kaç adım attıktan sonra dönerek kadına koştu ve sımsıkı sarıldı ona. Kadın kocaman bir gülümsemeyle bakıp içini ısıtti çocuğun.
Eve döndüğünde annesi çocuğun ışıldayan yüzüne bakıp,
"Seni bu kadar mutlu edecek ne yaptın bakalım bugün?" diye sordu. Çocuk "Tanrı ile öğlen yemeği yedim," diye cevapladı ve annesinin bir sey söylemesine fırsat bırakmadan
"Biliyor musun anne, hayatımda gördüğüm en güzel gülümseyişe sahip," diye ekledi. O sırada yaşlı kadın neşeli bir şekilde evine girdi. Annesinin yüzündeki huzur dolu ifadeyi gören oğlu
"Çok mutlu görünüyorsun anne,bunun sebebi ne?"
diye sordu. Kadın "Parkta Tanrı ile çikolata yedim." diye cevap verdi. Oğlunun şaşkın bakışına aldırmadan
"Düşündüğümden çok gençmiş," diye de ekledi.
Uzun süreli veya kisa süreli, o veya bu sebepten ötürü, değişik değişik insanlar hayatımıza girip çıkarlar. Ve biz onlarla ilişkilerimizde çoğunlukla, bir gülüşün, güzel bir sözcüğün, dinleyen bir kulağın, dürüst bir iltifatin veya ilgi dolu küçük bir hareketin gücünü önemsemeyiz. Hem unutmayın, Tanrı'nın neye benzediğini
bilmiyorsak, insanlari görünüşlerine göre değerlendirmemeliyiz.
