Nicedir sensizliği görmez olmuş gözlerim…
Sayfalarım boş…
Ben, sensiz anlamsız…
Ama bir okadar anlamlı gidişine, kelimelerim çığlık çığlığa…
Yazdıkça, çoğalıyor..
Çoğaldıkça, kanıyor..
Kanadıkça, ağırlaşıyor sensizliğim !
Ve yine..yeniden…
Gidişini yüreğime yazıyorum, sensizliğin bilmem kaçıncı durağında…
Ayrılığın kokusu tenimde, bırakıyorum ‘’sen’’i puslu gölgelere…
Gecede saklı firari korkularım…
Gizleniyor yıkıntılarım, sen’li caddelerimde…
Yürüyorum yorgun yüreğime..
Yetişemiyorum dilsiz düşlerime !
Susuyorum…
Sustukça, boğuluyorum…!
Sensizliğe çare yine ‘’sen’’…
Ama bensizliğime çare yine ‘’sen ‘’…
Ve yine.. yeniden…
Sessiz bir gecede hatırlanmak üzere,
Kapatıyorum sensizliği tozlu sayfalara…
AHMET KOCA
