Şehrin Öksüzlerine
Elleriniz de karanfil kokuları yok
Umutlarınız dağılmış
Bir cam bardağının yere düşüp
dağılması gibi
Kimse fark etmiyor sizi
Ya da fark etmek istemiyor nedense
Kırılgan bir bakışla bakıyorsunuz
Şehrin eğlenen yüzüne
Şehrin caddeleri sizin
Kuytu bir köşe son uyuklama yeriniz
Şehrin öksüzleri
Hiçliğe mahkum sanki varlığınız
Bir boş vermişliğiniz var
Hayattan ve hayalden yana
Şehrin soğuk kaldırımları ve gece
Bir Anne şefkatiyle
Sarıyor mu sizi
Sahi sizin Annenize ne oldu
Elbiseleriniz de insanlığın
yok oluşunun son izi
Sahi nasıl oldu da oldu
Hayat acımasızca vurdu sizi.


Muammer Ertem Karakaya