gittin..heyecandan kalbini durduracak cümleler kurabilirdim sana,gitmeseydin eğer..senin bana vadettiğin benim sana söz verdiğim gelecek yaşanabilirdi tüm getirdikleriyle..sana yazdığım şiirler ağlamazdı arkandan,içinde çiçekler açan kelimeler dökülürdü ağzımdan..hangi zaman,hangi mekan hangi bedende soldurduğunu senin bile bilemediğin umutlarını yeşertebilirdim yeniden..gitmeseydin eğer!hangi ses çağırdı seni?hangi yalana kandı masum gerçeğin? Ve o tapılası yüreğine kim dokundu benim kadar?içimdeki masalı parçalayarak gidişini haklı çıkaracak nedenler mi aramalıyım şimdi?ve hep bu yürek neden seni haklı kılmak zorunda?gitme kal diyebilmekteymiş marifet yapamadım olmamıştık daha o kadar olgunlaşmamıştık..Bana hiç söylemedin gideceğini nasıl diyebilirdin ki?ürkek çocuğun gözleriyle bakarken sana senin aldığın nefesle yaşamaya çalışırken ve hayata sen diye tutunmuşken yeniden nasıl söylenebilirdiki?..YOKLUĞUNU ANLATMAK ZOR..yokluğunun adı yok..yokluğun boşluk; ucu bucağı yok..geriye bana kalan keşkeler mi sadece şimdi?ya da bana yaşattığın tüm zamanlara iyi ki deyip kendime pembe yalanlar söyleyip oyalanmakmıdır bana düşen?neden yüreğimize dokunan her insanda yüzümüze yerleşen o gülüşle beraber yüreğimize o hain sızı düşer (kaybetme korkusu)?ve bu korkumudur delicesine bağlayan birbirimize?Bir gün gidersem eğer yine senin için derdin..güler geçerdim..inanmazdım gideceğine..inanmak istemezdim..inandıramadın beni!kal diyebilmekmiş marifet;ben yapamadım..ve şimdi senin defalarca kendine sorduğuna inandığım soruyu ben soruyorum kendime;gitmek mi zor?kalmak mı?bence en zoru arada kalmaktı: isteyipte gidememek gitmek zorunda olduğunu bile bile kalmak için direnmek,ve kahreden belirsizlik..işleyen saatin tik taklarına küfrettiren sessizlik..ve haykırışlarına yüreğinin susarak yanıt vermekti zor olan..bence arada kalmaktı zor olan..ya sizce??