Zordu yaşamak sensizliği,
Günün en kalabalık saatlerini sakinleştirmeyi,
Ve hiç durmadan geçmişi özlemeyi,
“Özledim” diyorum şimdi…
Gelmesen de yalnızlığımı kalabalıklaştırmaya,
Kaçamasam da sensizlikten uzaklara,
Biliyorum ki bekliyorsun beni,
Benim seni,
Sen gibi, su gibi, nan gibi, beklediğim gibi…
“Sen” ile başlayan cümleler kuruyorum,
İçinde ben yok muyum?
Ben olamıyor muyum, hiç bilmiyorum…
Bildiğim birçok şey vardı,
Şimdi bildiğimi bilemeyecek kadar umutsuz muyum?
Yoksa umut mu yok bu şehirde,
Bunu da bilmiyorum…
Bildiğim,
Hatırladığım tek bir şarkı kaldı şimdi,
Günümün başladığı,
Gecemin bittiği:
“Zordu yaşamak sensizliği”…
yusuf kabataş
