Küçük Bir Öykü-Ölüm Üzerine
“Hayat bir durak gibidir aslında.Gelir,biner,inersin.Son durak ölümdür,yapacak şeyin kalmamıştır,inmelisin..”
Ölümü bu kadar basitleştirmişti.Takmazdı kafasına,öyle bir insandı işte...Ama bazı şeylerin farkına varmak,onları anlamak için ve aslında öyle olmadığını farketmek için;o şeyleri yaşamalısınız.O da,ölümü yaşadı...Kendi yaşamış gibi oldu,bu kadar basit olmadığını anladı.Sevgilisini kaybetmişti,herşey den çok sevmişti üstelik...Yanmıştı kız;aptal bir sigara izmariti yüzünden,tamamen yanan küçük evinin bir odasında...Herşeyi görmüştü adam,oradaydı çünkü..Sıyrılmıştı ölümün pençesinden,ama ölüm O’na unutamayacağı bir anı bıraktı ve şöyle dedi,”..kaderin ölmekti,olmadı,o zaman yaşarken ölmelisin..”
Sevgilisinden kalan bir avuç külü yanında aldı giderken..Uzaklaştı geceye doğru..Bir daha da gören olmamıştı O’nu...
Kimse görmedi...
*****
Yalnızdı...Bir banka oturmuş,denizi ve gökyüzünü seyrediyordu..Avuçlarının içinde kadife,küçük bir bohça vardı.Bazen gözleri bohçaya kayıyor sonra tekrar denize bakıyordu..
pıt...
pıt...
“Yağmur” dedi adam,hiç hareket etmedi ama...ıslanıyordu..Yarım saat oturdu,bir saat oturdu,iki saat...
Ayağa kalktı,bohçanın iplerini çözdü..Havaya baktı,damlalar ok gibi yüzüne çarpıyordu...
Fırlattı...
Küçük bohça havada süzülürken küçük,siyah tozlar yayıyordu..Ama hiç denize düşmedi...
*****
“Bu da neyin nesi?”.Gülüşmeler...”Adamın biri ölmüş,küllerimi Cihangir’den bırakın,demiş!”.Daha çok gülüşme...
*****
“Geri döneceğini biliyordum” dedi hafif ses tonuyla...Yüzüne yapışan siyah tozu aldı,üfledi...
