Yalnızlığı Öğrendin
umutsuz bir gece ve yine kalbin bomboş
düşünülmediğini hissetmek yalnızlığını alevlendiriyor
hayat daha fazla tutunmak için çaban kalmadı
biçare gecelere sığındın
anlatacak kimsen olmadığında
geceler koştu yardıma
güneşi kovdun odamdan
aciz yıldızların ucuz yansımaları
zifiri karanlığa karıştı
sen yalnızlığını saklamadın sahte gülüşlerin ardına
yüzünden okundu ağır sözlerin
hayatı tanıyamadın, anlayamadın
nasıl yaşanır öğrenemedin bi türlü
tıpkı onun da seni sevmediği gibi
sen de onu hiç sevemedin
karşılıklı diye düşündün
ne zaman ki hayat karşına
seni anlayan birini çıkardı
güneşin doğuşundan mutluluğu öğrendin
yaşamayı o gün sevdin
gözlerinin içi güldü
o gün herkese selam verdin
kısaydı ama,
fazla uzatmadı hayat, oyununu
ucundan gösterdi mutluluğu
şekeri elinden alınmış masum bir çocuk gibi kalakaldın
mutluluğun ardından ağlamayı öğrendin
yine gecelere açtın kollarını
serin, karanlık sonbahar gecelerine
ısıtmadı geceler
ama güneş gibi, hayat gibi kandırmadı
sıcacık olduğuna inandırmadı
her zaman olduğu gibi soğğuk ve siyahtı
ışık sahteydi
bir gün sönüp giderdi
gecelere açtın kollarını
dürüst, karanlık sonbahar gecelerine
gece ışık tutmadı yalnızlığa giden yola
karanlıkta yolunu kendi hislerinle buldun
mutluluğun ardından ağlamayı öğrendin
bulamasan da mutluluğu
duygulara dokunmayı öğrendin
aşkı hissettin sümük gibi cıvık ve yapışkan
