Bir Eylül akşamı kopan fırtına,
Kanımı dondurup ayyuka çıktı.
Talihim kurulup zûlmün tahtına
Sırça sarayımı, hânımı yıktı.
Çığlıklar yükseldi, yankılandı ses,
Çöktü birdenbire üstüme çatı.
Gönül kuşum uçtu, kırıldı kafes,
Alındı elimden aşkın ruhsatı.
Söndü içimdeki billur avizem,
Her zerremi sonsuz keder kapladı.
O an yüreğime, bilir ya Azzem,
Sanki meçhul bir el hançer sapladı.
Sardı bedenimi ateş, kan ve ter,
Yandı hânümanım, bozuldu büyü.
Öyle bir azap ki ölümden beter!
Bu azap ürpertir yakar ölüyü...
Yapraklar çatladı, dallarsa kırık,
Ümidim kayboldu güz başlarında.
Yalnız benim işittiğim hıçkırık,
Boğuldu hüznümün gözyaşlarında.
Ne gül, ne karanfil, ne leylak kaldı,
Söküldü ruhumdan en güzel çiçek.
Bu gelen fırtına bir korku saldı,
Anladım, bu korku hiç dinmeyecek.
Kubbeler başımda döndü bir zaman,
Eğilip doğruldu binlerce sütun...
Zalim anlamadı, bilmedi aman,
Zehri yudumladım içinde sütün.
Rüzgârda savrulan sevdalarımdı,
Parçalanan kalbim, yüzüm ellerim...
Aşkım; her şeyimdi, ferdalarımdı,
Koptu gönül bağı, soldu güllerim...
ibrahim kalkan
