verecek umudum kalmadı benim!
güneş açmış, gökyüzü pırıl pırıl
bahar geldi, diyenlerle yolum ayrıldı benim!
karanlık çöktü gözlerimin perdesine
sağım solum sızlıyor,
kan ağlıyor kanımın her damlası
ben ağlıyorum kendimi
gözlerimden düşüyorum
havayı karanlık görüyorum
kemanlar taksim geçiyor nefesimle
ve defalarca ölüyorum
her soluk alıp verişte...
sevmek ne güzel,
ne güzel kalbin fonda doğaç atması
diyenlere sözüm kalmadı benim!
basiretim adak ağaçlarına bağlandı
sorularımın soru işaretlerini zincir yaptım
verilen sözlerin dağına tırmanıyorum
bu kadar kolay mıydı diyorum
peki kolay nedir diye
soruyorum kendime
zoru içimde çok büyüttüğümdendir
kolaylar kolaylıktan çıkmış diyorum
gökten düşen elmanın
iki yarısını ayrı düşünemem
diyenlerle işim kalmadı benim!
kalbim öteki yarısından ayrılmış
kör sokaklar eşini arıyor
mantığım hayretime gülüyor
ve içim kendine güvenemiyor artık!
ben bunu bilir bunu söylerim
zaman şarap gibi akıverirken
çocuğunmuş gibi oluveriyor sevdiğin
ve ayrılık vakti gelince
daha da koyar adama derim
yalanlar aleminde
tanımadığım nemli gözlere
verecek umudum kalmadı benim!...
