Sen Uyuyorsun
Sen uyuyorsun. Saçlarına dokunmaya kıyamıyorum. Uyanacaksın diye korkarak sokuluyorum iyice. Nefeslerimiz karışsın istiyorum. Canların bir birine karışması sabahın bu erken saatinde.
Ne kadar zordur biliyor musun ? Sana bu kadar yakın olup dokunmamak. Bu kadar yakın olup öpmeden az sonra kapıyı çekip gitmek.
Sen uyuyorsun... Gözlerimi senden alamıyorum. Bu loş karanlıkta bütün yüz hatların belirgin. Belki de bildik bir coğrafyada, memleketimin en ıssız köşesinde olma rahatlığı yüzündeki gezintim. Bu dağlar bildik asi dağlar bu yayalar, bu ovalar. Bu nehirler denizlere koşan umutlar... Korkusuz, kaygısız dolaşıyorum, bir tek, uyanacaksın diye korkuyorum yüzüne değen nefesimle...
Sen uyuyorsun... Küçük bir gülümseme, dudağının köşesinde asılı kalmış. Kaybolup gitmeden tutabilme telaşındayım... Ve bir düş geçiyor gözbebeklerinden. Ahhh bir dokunabilsem o düşe... Başımı kalbine koyup uyumak ve o düşte seninle olmak istiyorum...
Yüzün gölgeleniyor birden. Solgun bir keder olup takılıyor kirpiklerine. Kulağına eğilip fısıldıyorum “Hayır canım, hayır, yanındayım ben...” Dağılıyor bulutlar... Seviniyorum çocuk gibi. Sıcağın tenimde salınıyor. Gitmeliyim artık.
Avucumda sakladığım küçük bir öpücüğü ufluyorum yüreğine doğru. Sana ulaştığı anda bir ışık patlayarak dolduruyor her yanı. Binlerce minik yıldıza dönüşüyor. Birinin eteğine tutunup yükseliyorum... Aklım, yüreğim sende kalıyor. Ve ben geceye uyanıyorum.
Bir taş attım uzağa, ayrı düştüm. Sevincim denizlerinde sektirdiğim taştı, üç beş sekip boğulan... Sen uyuyorsun. Zifiri zindan gece kızıl saçların yastıkta dağılmış. Gözlerin sılama kapattığım kapılar.
Hem deli bir su gibi akıp engel yıkardım. Hem de sakin bir liman kadar durgun, saklayıp koruyan. Hem asi, hem nahif bir çocuktum sende...
Sen uyuyorsun ve ben az sonra kapıyı çekip gideceğim. Aklım yüreğim sende...
