BEN HAYATTA EN ÇOK BABAMI SEVDİM

Ben hayatta en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla -ha düştü ha düşecek
Nasıl koşarsa ardından bir devin

O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici - hep , hep acele işi
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti

Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
Kırkı geçerse ateş, çağırırlar İstanbul'a
Bi helallaşmak ister elbet , diğ'mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu,

En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.

Can Yücel



EMEKLİYDİ ADAM

Emekliydi adam
Karayolları işçisi
Karanlıkta kalmasın diye köy halkı
Rahat taşınabilsin ilçeye ağır hastalar
geleceğimiz çocuklar okuyabilsin
Üretimini pazarlayabilsin diye fakir köylü
Bir torba şeker, azıcık un
Belki fistan için basma kumaşlar alabilsin
Ve ayakkabısız
Ve aç
Ve medeniyetten habersiz,
20.yüzyılda yaşamasın diye insanlar
yıkılsın diye düzeni kapitalizmin
kazma kürek meydan okudu dağlara
umutlar yeşerdi bahar bahar

Emekliydi adam
Karayolları işçisi

Yürüdü bir öğlen vakti ilçeye
İlçede jandarmalar
Her bir köşede muhbirler, polisler
Çocuklar, kadınlar
Liseliler
Kahvelerde yaşlılar
Panzerler, taksileri köyden
köylerden yolcu taşıyan minübüsler

Emekliydi adam
Karayolları işçisi
Köye yolu götüren de O’ydu

Bir gazete aldı ilçeden
Biraz sebze, filede meyva
Henüz yollanmadan köye
Oğlunu gördü yatılı
Söylendi insanlara dair
-kalem tutacaksın oğul
silah değil gül çizeceksin defterine
hem de deste deste
hem de yetebilecek kadar insan oğluna
okuyacaksın oğul
öyle memur yada mühendis olmak için değil
insan için
karanlıkta insan için
rengarenk bir dünyada pırıl pırıl insan için
okuyacaksın oğul
hemde sevgi akıncaya değin mürekkebinde
barış akıncaya değin

Sezermişçesine ölümü
Koşarmışçasına ölüme
Gitti ardına bakmadan

Emekliydi adam
Karayolları işçisi
Köye yolu götüren O’ydu
Yolda vurulan

Ertesi sabah haberli çocuk
-okuyacağım, dedi baba
ölümü bir dünyada sevgi için
barış için
ve yollandı sınıfa
tahta masada defterler, kitaplar
tahta masada kırılmış kalemi
ürkekçe kaldırdı başını pencereden
gökyüzüne ağladı…



Özcan Zöngör (Mavi Düş)