Bir mevsimlik sevgimiydi beyin hücrelerimi kemiren...
Mantığımın üstünü örten...
Yoksa bir inatmıydı gözbebeklerimi hırsa büren...
Ya da bir aşktı, gerçek bir aşk kelimeleri yitiren...
Nerden başlasam, toplasam, çıkarasam olmuyor. İzlerin kalıyor sadece, gerçeğin kimbilir nerde? Yaramda kanamıyor artık ,kabuk bağlamış; ama çok acıyor. Senli kavramlar arasında gidip geliyorum. Kah arkadaş, kah sevgili... Bazen umrumda değilsin, bazen sen soluyorum.
Kapıyorsun gözünü yokum ,kimleyim nerdeyim...
Açıyorsun gözünü varım, senleyim istediğim yerdeyim...
Böyle büyüyorum,büyüdüğümü anlıyorum gel-gitlerimden. Yoruluyorum ama, yaşlanıyorum galiba. Bu ikilem kemiklerimdeki bir sızı.
Yağmur yalnızlık. Sen benim yalnızlığım. Şimdi içimde selden kaynaklı su baskınları... O yüzden belki de gözlerimdeki ışık kepenk vurmuş. Sorma artık bana neden mutsuzsun diye. Denklem kurdum kendime olgunlaşma sürecimde.
Sen yoksun artık, koparıp attın kendini bile bile...
Bir parçanı saklıyorum, bana ait olan, kalbimin en ücra köşesinde...
