Bak Annem yine beni dövmekten dönüyor. Bağrından kaşar peyniri çıkarıyor çocuklarına sakladığı. Annem temizliğe gidiyor, sonra gelip beni dövüyor. Suçlarımı hiç hatırlamıyorum.
Kafamda 6 tane dikiş dans ediyor. Oysa babamın beni ayaklarımdan tavana astığı gün ne çok istemiştim annemin gelip kurtarmasını. Babam bana dünyayı tersten göstermişti. Sizin hiç göz yaşlarınız alnınıza aktı mı? Off! Sırtlan kamburumdan bir parça daha kopardı. Hep kendi düşlerimden vuruluyorum. Kaşlarım dağılıyor sensizlikten. Uzak bir coğrafyadasın biliyorum. Bu konuştuğum, yabancılaştığım hangi yanın acaba? Bu olsa gerek diyorum hayatın en düş yanı. Seni düşlerimde çoğaltıyorum. O kadar çoksun ki bende, senlerde kayboluyorum çoğu kez. Seni benimle, beni seninle karıştırıyorum.
Bir keresinde terlerimiz de karışmıştı böyle. Sonra gözlerine bakıp “aslında ne kadar bensin bir bilsen” demek istemiştim fakat koridor karanlıktı ve ben ışığı yakmadan tuvalete gidemiyordum. Korkuyordum hayaletlerden. Geceye çiş biriktirip damarlarımı çatlatıyordum. Uzun, karanlık bir koridor beni yutmak için bekliyordu ve ben annemin yatak odasına korkularımı asıyordum. Bir keresinde hayaletlerimden biri sırtıma dokunmuş ve “mevsimsiz, pek mevsimsiz korkuyorsun” demişti. O geceden beri sırtımdaki kambur durmadan büyüdü, o kadar kocaman oldu ki sırtlan bile beni kemire kemire bitiremiyor.
Hayaletlerden korunmak için en iyi kalkan yorgandır. Kafanı yorganın içine iyice gömeceksin ki sana dokunamasınlar. Korkma! Sabah Kafka’nın hamam böceğine dönüşmezsin. Terasta seni öptüğüm gün bir ömrün küllerini taşıyordum ceplerimde. Duvarın dibindeydik. Yaşamın dibine geçmiştik ama sırtlan uyuyordu düşümde. Korkularım uçurumlarındandı. Hem geceye, terasa ve mutsuz yıldızlara aldırmıyorduk, hem de onlardan yapılma bir oyunu oynuyorduk.
-Üşüdün mü?
-Yanımdasın, nasıl üşürüm?
kahraman tazeoğlu'nun "ölü bir kentin morg alfabesi" adlı kitabından
