Sen ve ben yani biz olduğumuz bu hayatta,hiçbir zaman sevgiye,aşka uzaklardan bakan olmadık.Tam tersi içindeydik, içimizdeydi her yanımızı sarmıştı aşk! Öylesine kenetlenmişti ki ellerimiz,bütün olumsuzluklara rağmen Aşk kazanacaktı biliyorduk.Biz bir ömrü paylaşmalı ve bu hayatın her anında aşkla yoğrulmalı, aşkla yeniden varolmalıydık.Kim engel olabilirdi ki buna?Sahip olduğumuz onca şeyin arasında en üstün olan Aşkımızdı. Hayallerimiz vardı birlikteliğe, Aşka dair. Ve hayaller gerçek olmalıydı kararlıydık. Aldanmadık söylenen sözlere,aşkımıza söz söyletmedik. Bu aşk iki kişinindi kim karışabilirdi ki? Koruduk aşkımızı,sevdamızı aşktan anlamayan yüreksizlere karşı, aşk için kenetlenmiş elleri ayırmaya kimin gücü yeterdi ki. Bırakmadık birbirimizi sımsıkı sarıldık Aşkın sıcaklığıyla güç bulan yüreklerimize sığındık. Farklı iki insandık ama biz farklılıklarımızı kabullenmiştik ve bu yüzden sen ve ben değil biz olmuştuk. Bizi karşılaştırdığı için Tanrı\'ya şükrediyorduk. Sevgimiz, aşkımız hep yetti bize zaten asıl yoksullukta bu değilmiydi bizim için Sevgiden aşktan yoksun kalmak.Zamana yenilen aşklardan değildi bizim aşkımız. Zamanla büyüdü zamanla daha sıkı sardı aşkımız bizi ve biz yaşadıkça Aşkımız daha da büyüyecek!

Benim gözleri umut,gülüşleri mutlulukla dolu sevgilim!

Sana söz bu dünyada olduğumuz sürece asla ayrılmayacağız ve sana söz aşkım iyi ve kötü ne varsa herşeyi birlikte yaşayacağız, son nefesimizde yine birbirimizin adını anacağız.

İçinde dünyanın bütün renklerinin var olduğu yuvamızda sonsuza dek mutlu yaşayacağız aşkım.