Gece olunca baslar benim cehennemim. Gun gider ve sensizligim gelir. Uyku uzak bir adadir ve ben hic yuzme bilmem. Beynimin hatirlama ozelligi sabaha kadar calisir. Sana dair anilarimi geceye yayarim. Yuz ekleyemedigim bir ses dolasir beynimde. Sabaha dogru anlarim senin sesindir o. Gozleri acik gorulen bir ruyasindir. Tum gece bir hayal bulutu gibi dolasirsin odamda. Yagmur olup yagmazsin sabaha kadar.
Gecenin her dakikasini bilirim ben. Gokyuzunun her saati, her rengi ezberimdedir.
Mevsimler degişir, gecelerim degismez benim. Sen aklimda oldukca uyku hep uzak bir adadir, sensizlikle birlikte gelir cehennemim. Saat kavrami yoktur sensiz gecelerde. Onemli olan sana kac oldugu ve seni kac gectigidir. “Bir hastanin sabahi beklemesi gibi beklerim” sabahi.
once gozlerim hisseder sensizligi...
Dunyanin en guzel goruntusunun gorus acisi icinde olmadigini anladigi an, sensizligin huznu coker goz kapaklarima.
Goz kapaklarim huzunle agirlasir, yavas yavas kisilir ama kapanmaz, kapanamaz. Sonra ellerim anlar, ellerimin soguklugunu odanin sicakligi isitmaya baslayinca sensizligim tescillenmis olur. Kalbim ise en agir ve en yogun yasayandir sensizligi...
Bir bulutun yagmur damlalarini biriktirmesi gibi biriktiririm seni içimde. Kalbin, kalbim olur sabaha dogru. Uyudugunu, uyandigini hissederim. Kalbin olurum ama kalbinin duvarlari kalindir kiramam, kalbinin duvarlari yuksektir asamam. Bicare kalirim sabahin sessiz soguklugunda.
“Siyah, hicbir yerde senin gozlerindeki kadar sucsuz, senin gozlerindeki kadar aydinlik ve gozlerindeki kadar temiz olmadi” kelimeler gelir agzimin ucuna, kalemimi bulur, gozlugumu takar defterimi ararim. Kelimeler uyutmaz, sabah yaklasir...
“Hadi gel, yorganim ol, yastigim ol, uykum ol gel, sensiz sabah olmuyor anla bunu ve gel...” son kelimelerimdir deftere dustugum, gece biter gun baslar. Sana yaklastikca cehennemim gider, cennetim gelir benim.
