HAYAT DERSLERİ
Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç
yaşındaki
oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun
kaportasını mahvettiğini görmüş. Hemen oğlunun yanına koşmuş ve
çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu
hemen hastaneye götürmüş.
Doktor, çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da
elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını
kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini
açtığında,bandajlı
ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle,
"Babacığım,kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm." demiş
ve
sonra babasına şu soruyu sormuş: "Parmaklarım ne zaman yeniden
çıkacak?" Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş.
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladığını
işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın.
Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi
anladığınızda,
önce biraz düşünün. Kamyonlar onarılabilir, ama kırılan kemikler
ve
incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz; genellikle kişiyle
performansı arasındaki farkı göremeyiz. İnsan hata yapar. Hepimiz
hata yaparız. Fakat öfkeyle ve düşünmeden yapılan şeyler, insanı
sonsuza kadar rahatsız eder. Harekete geçmeden önce durun ve
düşünün. Sabırlı olun. Anlayış
gösterin ve sevin.
Son düzenleyen Blue Blood; 1 Nisan 2006 10:35
Sebep: görsel düzenlendi
