Bir kadinin Aski...

Karimi 1998'in sonbaharinda kaybettim... Yedi senelik evliligimiziniki
senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmistik. Karim, herevlilik
yildönümümüzde ikimizin fotografini çerçeveler, "Bunlar bizimhayatimizin
gölgeleri" derdi..Öldügünde, yedi tane resmimiz vardi. 97'in bir gecesinde
onu aldattim.Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdigimi ve sonsuza kadar
sadikkalacagimi söylerdim. Ölmeden iki hafta önce yine ayni seyi
tekrarladim. Tuhaf birgülümsemeyle bakti bana ve sadece: "Biliyorum" dedi.
Izmir'e kar yagdigi gün, yani bir ay önce, evdeydim. Fotograflarimiza
bakiyordum yine... Her çerçevenin altinda bir harf oldugunu ilk kez o
günfark ettim.>A.>R.>K.>A.>S.>I.>N.>>Gerisi için yillari yetmemisti. Ama
sanirim "Arkasina bak" yazmaya filan niyetlenmisti. Hemen çerçevelerin
arkasina baktim. Hiçbir sey yoktu.Sonra birsey dürttü beni, hepsini teker
teker söktüm.Inanabiliyormusunuz,her birinin arkasindan bir mektup çikti!
Geçirdigimiz her sene için sevgidolu sözler yazmisti. 1997'deki resmimizin
içinden çikan zarf ise simsiyahti. Ve içinden su sözler çikti:

"14 Mart 1997/Gözlerin bana baska birine dokunmus gibi bakti! Söylemene
gerek yok,biliyorum..."

2002'deyiz. Onu kaybedeli 4,aldatali 5 yil oluyor. Içim aciyor simdi.Çünkü
kadinlar biliyor, hissediyor... Sadece paylasmak istedim. Seni seviyorum
diyenin sevgisinden süphe et, çünkü;
ask sessiz,
sevgi
dilsizdir..._______________________________________________________________ _