HUŞU

-u a. (ar. huşu'')

1. Alçak gönüllülük, tevazu.
2. isi. Tanrı'ya sessizlik ve sükûnet içinde saygı ile boyun eğme

—ANSİKL. İslam dininde kulun bütün eylemlerini Tanrı’nın hoşnutluğunu gözeterek yapması, özellikle dünyasal kaygı ve düşüncelerden arınarak kendisini tümüyle Tanrı'ya vermesi gerektiğine inanılır. Kuranda Müminun suresinin ilk ayetlerinde kurtuluşa erenlerin belli başlı nitelikleri sayılırken en başta huşu niteliğine yer verilerek "onlar namazlarını huşu içinde kılarlar” denilir. Bu nedenle, başta sufiler olmak üzere hemen bütün İslam bilginleri, ibadetleri Tanrı'ya karşı huşu içinde yapmanın, biçimsel koşullardan daha önemli olduğunu belirtirler.