Sensizliğin ayazında sorularım dalgalanıyor.
Sana gelen aşkın adımları geri saymakta.
Doymadığım baharlar alır bedenimi gölgenden.
Zaman geçtiğinde yerinde yok olmuş kalbinin silueti vardı.
Kıyılarında artık son dansı gözlerimin,
Yollarında özleminin fütursuzluğu.
Yerine koymadığım inancım, çölündeki kuru ayazlarda eser kalbime.
Döndüğünde gelmezliğinden baktığın aynam kırılır.
Umutlarının dikenlerinde kanayan ellerim oldu.
“Seni yaşamaktan mı ağırlığım? ” diye sorarım
“Böyle kimsesiz oluşum cevaplarının soğukluğundan mı? ”
Yüzünün zamansızlığı vazgeçmez vurgunlarından.
Yarımlarımdan aldığın gecelerim,
Çoğalan hüzünlerde gördüğüm yasaklarım.
İlk değildir sana yangınım
Son değildir sana nefretim.
didem can
