Sehitler Olmez..
Olay 1974 yilinda yapilan Kibris Harekati'nda yasanmis. Savas sirasinda bir gun, bizim askerlerden birinin yanina bir baska Mehmetçik gelmis. Biraz hosbesten sonra, ailesine ulastirmasi için ona bir mektup vermis. Bizimki, "Kardesim savastayiz. Kimin ne olacagi belli degil ki. Belki sen gidersin de, ben kalirim" dese de diger asker, surekli, "Hayir sen gideceksin, ben kalacagim," diyormus. Sonunda basa çikamayinca razi olmus. Mektubu goturecegine soz vermis. Bir daha o askeri gormemis. Bi sure sonra da olayi unutmus.
Savastan yillar sonra, askerlikle ilgili esyalarini karistirirken bir anda eline o mektup geçmis. Verdigi sozu tutmamis olmanin rahatsizligiyla hemen mektubun uzerindeki adrese dogru yola çikmis. Giderken de, "Donduyse kendisini gorurum, sehit olduysa ailesine bassagligi dileyip mektubu veririm" diye aklindan geçiriyormus.
Sonunda evi bulup kapiyi çalmis. Kapiyi açan yasli teyzeye, Kibris'ta birlikte savastiklari ogullarindan bir mektup getirdigini, kendisiyle gorusmek istedigini soylemis. Kadin saskinlik içinde adami içeri buyur edip kocasinin yanina goturmus. Yasli adam olayi dinledikten sonra, "İyi de evladim, bizim Kibris'ta savasan bir oglumuz yok ki" demis. Ardindan da diger odaya gitmis ve elinde bi fotografla geri donmus. Resmi bizimkine gostererek, "Sana mektubu veren bu muydu?" diye sormus. Bizim Kibris gazisinin gozleri parlamis:
"Evet, iste bu askerdi. Ama Kibris'ta savasan oglunuz yok demistiniz."
Anne çoktan gozyaslarina bogulmusmus bile. Baba ise basini sallayip uzuntulu bi sesle,
"Evet bu bizim oglumuz. Ancak Kibris'ta degil, yillar once Kore'de sehit oldu" demis.
