Asıl Eksiklik Eksik Olduğumuzu Düşünmekti

Asıl eksiklik, çareyi baskasında aramaktı.
Hayatın matematigi farklı; iki yarımı toplayınca bir etmiyor.
Insan tek basına mutsuzsa baska biriyle de mutlu olamıyor.
Önce yalnızdık??.
9 ay boyunca karanlık bir yerde dısarı çıkmayı bekledik ve dünyaya aglayarak geldik. Pisman gibiydik.
Ya da mecburen gelmis gibi.
Biraz büyüdükten sonra, kendimizi bildigimiz anda,içimizi kemiren, kalbimizi kurcalayan o tuhaf duyguyu hissettik:Bir yerde bir eksik var.
Korktuk. "Bunun sebebi ne?" diye sorduk kendimize.
Cevabı yapıstırdık: "Demek ki sahip olmadıgımız bir seyler var. O yüzden eksiklik hissediyoruz."
Peki, neye sahip olmamiz gerekiyor?
Çocukken, "yasımız küçük" diye düsündük. Her istedigimizi yapamıyoruz. Kurallar, yasaklar var.
Büyüyünce her sey yoluna girecek.
Büyüdük?Bir sey degismedi. Yine huzursuzduk.
Içimizden bir ses ayni sözcükleri fisildiyordu: "Bir eksik var."
Kafamiz karisti. Nasil kurtulacagiz bu igrenç duygudan? Nasil geçecek bu?
Aklimiza yeni cevaplar geldi: Okulu bitirince geçecek.
Ise girince geçecek. Para kazaninca geçecek. Tatile gidince geçecek.
Okulu bitirdik. Diploma aldık. Ise girdik. Kartvizit aldık. Çalistik. Para kazandik. Tasındık. Araba aldık. Sevistik. Eve esyalar aldık. Tatile gittik. Dans ettik. Terfi ettik.
Kartviziti degistirdik. Daha çok çalistik. Daha çok para kazandik. Içki içtik.
Ilaç içtik.
Geçmedi. "Bir yerde bir eksik var" hissi, hala orada duruyordu.
Bu sefer de "Sevgilimiz olunca geçecek" dedik.
"Yalnızlıgımız sona erince bu illetten kurtulacagiz."
Beklemeye basladik.
Derken, biri çikti karsımıza. Asık olduk. Ve anında baska biri olduk. Daha güçlü, daha güzel, daha akıllı biri. Hesap cüzdanlari, kartvizitler, hatta ilaçlar bile böyle hissetmemizi saglamamıstı.
Sevgilimizin gözlerinde, daha önce bize verilmemis kadar büyük sevgi ve hayranlik gördük. Sevgilimizin gözlerinde Tanri' yi gördük. Isıgı gördük. "Tünelin ucundaki ısık bu olmali" diye düsündük "kurtulduk."
Sonra bir gün, daha dün bize deli gibi asık olan insan çekip gidiverdi. Ya da artik eskisi gibi sevmedigini söyledi. Ya da baska birine asık oldugunu söyledi. Ya da daha kötüsü, baska birine asık oldu ama söylemedi.
Telefonu açmamasından, elimizi tutmamasindan, sevismemesine bahane bulmak zorunda kalmamak için biz uyuduktan sonra yataga gelmesinden anladık, bir terslik oldugunu. Belki de sevmekten vazgeçen veya terk eden sevgilimiz degildi, bizdik. Fark etmez.
Sonuçta ask bitti.
Simdi her yer bombos. Simdi tekrar yalnızız.
Basladigimiz yere döndük.
Yillarca ugrastik, eksigin ne oldugunu bulamadık.
Halbuki her seyi denedik, her yere baktık.
Öyle mi?
Bakmadigimiz bir yer kaldi. Içimize bakmadik.
Eksik parçayi disarda aradik ama içimizde saklı olabilecegini akil etmedik. Birilerini sevdik, birileri bizi sevsin diye ugrastık ama kendimizi sevmedik.
Sasıracak bir sey yok, tabi ki sevmedik. Kendimizi sevsek bu kadar kosturur muyduk? Canımız yanmasin diye duvarlarin ardına saklanir miydik? Kendimizi bos sanıp doldurmaya ugrasır mıydık? Terk edilmekten korkar mıydık?
Asil eksiklik, eksik oldugumuzu düsünmekti. Asıl eksiklik, çareyi baskasinda aramakti. Hayatin matematigi farklı; iki yarimi toplayınca bir etmiyor.
Insan tek basına mutsuzsa baska biriyle de mutlu olamıyor.
"Herkes beni sevsin" diye ugrasınca kimse gerçekten sevmiyor, herkes sevgisine sart koyuyor, sınır koyuyor. Oysa "kendime duydugum sevgi bana yeter" diye düsününce, kendimizi olduğumuz gibi kabullenince yarım tamamlaniyor. Her sey bir oluyor.
Iste o zaman perde aralaniyor. Acı diniyor.
Iste o zaman baska 'bir' iyle bir araya gelerek, hesabın kitabın, korkunun kayginin hüküm sürdügü sahte bir sevgi yerine, gerçek bir sevgi yaratılabiliyor.

CAN DÜNDAR