Senin Yanında Olmayı Diliyorum
“Gözlerimi her kapayışımda senin yanımda olmanı diledim. Nasıl bir aşk bu bilmiyorum. Bir daha kimseyi bu kadar sevebilir miyim onu da bilmiyorum. Tam bir yıl sonra yine aynı yerde oturmuş seni düşünüyorum. Zamana yenik düşmeyen kalbimi alkışlıyorum büyük bir zevkle ve yine senin yanımda olmanı diliyorum. O kadar özledim ki seni, bunu anlatmaya kalemimin gücü dahi yetmiyor. Senin imkansız olduğun her an, hayatım o kadar anlamsız o kadar boş ki! Yüzüm asık, gözlerim buğulu... sonra birden hücum ediyor hatıralar. Sanki vazgeçmememi, pes etmememi yürekten dilercesine koşar adımlarla yaklaşıyorlar bana. Teker teker hatırlatıyorlar kendilerini. Bir gülümseyiş, bir bakış, sahilde bir sabah, gece... çok uzakta değiller aslında imkansız değiller, yaşandılar, gerçekler. Yalnızca “yürekten iste” diye bağırıyorlar bana. İşte o an içimden gelerek gülümsüyorum. Sen duymasan da boşluğa haykırıyorum. “ Evet! Seninle olmayı yürekten istiyorum.” Etrafıma bakınıyorum. Sessizlik. Ben de sessizce devam ediyorum, üzerine dünyaları yüklediğim sandığımdan sesler yükseliyor bu sefer. Nefes almak için bağırıyorlar yine. Yavaşça açıyorum kapağını; ama onlar adeta üzerime atlıyorlar. Şimdi her şey daha bir canlı fotoğraflar, eşyalar... yüzüm bir asılıyor, bir gülüyor, yine her yerde SEN! Yine haykırıyorum ve yine yanımda olmanı diliyorum. Sokağa çıkıyorum, etraf karanlık sadece ayışığı sağlıyor görmemi, gökyüzüne bakıyorum. Yıldızlara anlatıyorum seni, beni, bizi. Hepsi daha bir parlıyor şimdi, sonra yavaşça fısıldıyorum. “Biz ayrıyız.” diyorum. Onlar da benim gibi donuk bakmaya başlıyorlar ve teker teker kayıyorlar sadece senin yanımda olmanı dilemem için, tabi bu fırsatı kaçırmıyorum. Bir kez daha seninle olmayı diliyorum. Eve dönüyorum. Yatağıma yatıyorum. Gözlerimi kapatıyorum. Karşıma geliyorsun, ellerini uzatıyorsun bana. Gel diyorsun ama sesin duyulmuyor. Çok uzaksın. Çok yalnızım. Nefes almakta zorlanıyorum artık. Sensizliğin acısı dineceğine yüreğimde gün geçtikçe büyüyor. Bunu kabullenmem gerek ama vazgeçemiyorum. Bu sefer de odamın duvarlarına bağırıyorum. Senin yanımda olmanı diliyorum. Yeni bir gün doğuyor; ama yine sen yoksun. Attığım her adımda, almaya zorlandığım her nefeste, hayatımın yaşadığım her karesinde adını sayıklıyorum; ama sen yoksun. Gün geliyor gözlerimi ayırmıyorum telefondan. Çalmayacak, çalamaz biliyorum ama kabullenmiyorum. Yine senin yanımda olmanı diliyorum. Bu yükü taşımaya daha fazla gücüm yetmiyor. Tükeniyorum. Gün geçtikçe eriyorum sanki, içimden bir şeylerkayıp gidiyor. Senden geriye kalan parçamda, bu bedeni taşımaya yetmiyor. Artık yanımda olmanı değil, yanında olmayı diliyorum. O bembeyaz çarşafın içinde yanında sonsuza kadar uyumayı diliyorum. Nerde olursa olsun, yeter ki senin yanında olmayı diliyorum ve yanına geliyorum; çünkü senin uğruna ölmeyi göze alacak kadar seni çok seviyorum..”
Bu satırlar gerçek sevginin ardından kalan tek gerçek. Onlar ebediyete kadar beraberler artık, kalpleri bir olup atamasa da ruhları bir olup yaşayacak ve bu satırlar onları atan kalplerde yaşatacak.
