DUYGUSAL UNUTMA
Nefreti asmanin tek yolu var: Affetmek. Baskalarini affettigimizde biz özgürlesiriz.
Nefret yasamdan zevk almamizi, insanlarin güzel yanlarini görmemizi engeller.
Hiç kimse saf iyi, ya da saf kötü degildir.Salt kötülükleri görmek bir süre sonra süphe, depresyon ve umutsuzluk denizinde bogar insani. Nefret dolu bir yasam, mutsuz bir yasamdir. Affetmek insani derinlestirir. Affetmek için, insanin ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazir hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek bir seçimdir.
Kimsenin zorlamasiyla affetmek mümkün degildir. Affetmek bir süreçtir. Birdenbire affedisler bile bir sürecin ürünüdür. Affetmeyi seçtiginizde kimse size borçlanmayacaktir. Yani kosullu affetme yoktur. Diger insanin da sizi affetmesini, degismesini veya sizin istediginiz gibi olmasini beklemeyin. Affetmek bir seçimdir. Amaci sizin rahatlamanizdir,sizin özgürlesmenizdir. Nefret duydugunuz kisinin yasiyor ya da ölmüs olmasi sizin affetme sürecinde duydugunuz acilarin yogunlugunda bir farklilik yaratmayacaktir. O acilar sizin acilariniz. Affetmek kolay degildir. Fakat özgürlesmek için gereklidir. Çogu insan affetmenin nefret ettigi kisiyi suçsuz ya da hakli buldugu anlamina gelecegini sanir. Oysa affetmek, geçmisteki anilarin boyundurugundan kurtulmak, yasamimizi kontrol altinda tutmasina son vermek demektir.
Affetmek, o kisiyi sevmek degil.
Affetmek, o kisiyle konusmak zorunda olmak degil.
Affetmek, o kisiyle iliskiyi sürdürmek degil.
Affetmek, o kisinin beklentileri dogrultusunda davranmak degil.
Affetmek, o kisiyi kucaklamak degil.
Affetmek, o kisiyi suçsuz bulmak degil.
Affetmek, o kisiyi hakli bulmak degil.
Affetmek, o kisinin verdigi zararlari telafi etmek için çaba göstermemek degil.
Affetmek kirginligin, küskünlügün, nefretin hapishanesinden özgürlüge kavusmaktir.
Affetmek artik aciyi hissetmemektir.
Yapilanlari zihinsel olarak unutmak zaten mümkün degildir.
"Duygusal unutma" affetmenin diger adidir
