Hayat’ın Perde Arkası
Çıktık geldik bir yerlerden
Bize buralar han oldu, buralar şart oldu
Kimi zaman bakındık etrafımıza
Yok olurcasına küçüldük
Kahrolurcasına içlendik
Kimi zaman etrafımıza meydan okuduk
Heykelimizi diktik kendi dünyamıza
Tahtımıza çıkıp oradan baktık dünyaya
Ve kendi esirimiz, kendi cariyemiz olduk
Bilirsin, her daim eskilere dalarız
Kim kopmuş anılarından, atalarından
Kim unutmuş aşklarını; belki seni, belki beni
Hissedemediğimiz gözleri üzerimizde birilerinin
Birilerinin kalp atışları şakaklarımızda atıyor
Gel gör ki çok kez yalnız kalırız
Çok kez anlatamayız
Bizi biz yapan o düşleri
Sonsuzluga perde açar gibi...yalnizlik
Ben de, bir “Baba” gibi, bir deli yürek gibi
Avucumun içine aldım dişi benliğimi
Korkmadim körelecek duygulardan,
Sezintiye dönüşecek anlamlardan
Çılgına dönmekten, haykırmaktan,
Yerden göğe uzanıp yine de nefessiz kalmaktan
Dünyanın daralmasından, yetersizliğinden
Anlaşılmamaktan korkmadim!
Avucumu sımsıkı tutamadım ki hiç...
Ve parmaklarımın arasından süzülerek
Pamuklu, ipekli, çiçekli, güllü hisler
Baba yüreğimin etrafında halkalanıverdiler…
(Leuven,2003)
Sevil Yiğit
