TÜRKİYE'DE EDEBİ AKIMLAR
İKİNCİ YENİ
Türk şiirinde 1950'den sonra GARİP akımına ve 1940 kuşağının toplumsal gerçekçi şairlerine tepki olarak doğan, değişik imge, çağrışım ve soyutlamalarla yeni bir söyleyişi amaçlayan şiir akımı. Garipçilere tepki olarak 20. yüzyılın ikinci yarısı doğan, özellikle şiirde anlama değil, ses güzelliğine önem veren bu akım, Batı'da gerçeküstücülerin kullandıkları bilinçaltını harekete geçirme yönteminden faydalanır. Sözcükler arasındaki anlamsal bağlantıları kopararak yeni yeni görüntüler yaratma yolunu seçen İkinci Yeni akımının temsilcileri arasında ilk akla gelen isim Cemal Süreya'dır.
İkinci Yeni adını ilk kez MUZAFFER ERDOST kullandı.
İkinci yeniciler; şiirde öykü öğesini dışlayarak imgeye, hayal gücüne ve duyguya ağırlık verdiler.
Daha çok bireyin toplumdaki yalnızlığı, sıkıntıları, çevreye uyumsuzlukları gibi temalara ağırlık verdiler. Dönemin siyasi baskısından kaçmakla ve biçimcilikle eleştirildiler. Belli başlı isimleri:
• CEMAL SÜREYA
• EDİP CANSEVER
• TURGUT UYAR
• ECE AYHAN (İKİNCİ YENİNİN KEŞİŞİ DERLER)
• OKTAY RİFAT
• METİN ELOĞLU
• TURGAY GÖNENÇ
• SEZAİ KARAKOÇ
• ÖZDEMİR İNCE
• ÜLKÜ TAMER
• AHMET OKTAY
• KEMAL ÖZER
İkinci yeni şiirde görülen özellikleri şöyle sıralayabiliriz:
• İkinci yeniciler, alabildiğine hayalcidirler.
• Konuşma diline sırt çevirmişlerdir. Serbest çağrışıma dayanan şiirleri kopuk kopuktur. Tesadüfen seçilmiş kelime veya cümlelerin alt alta sıralanmasıyla şiirin oluşturulduğu intibahını verirler.
• Genelde cümle yapıları bozuktur. Bir boşvermişlik havası hakimdir
Son düzenleyen GusinapsE; 14 Nisan 2006 19:33
