hasrete demir mi attın sevgilim?
esiri oldum yalnızlığın,
hayalin gözümde mahpus iken.
her gün avutuyorum özlemimi
özleminle hayatta iken
hasretinle ölüyorum
her dakika,
her saniye.
muhtacım sana;
ekmeğe,
suya
havaya inat.
bu şehir bana,
ben bu şehre yabancı.
taşıyamıyor yükümü
bense hasretini…
umuda yolculuk için,
öterken siren sesleri bu garda
bana uğurlamak kalırdı,
melül, melül bakarak ardından.
yüreğime sığmayan özlemini
geride bırakamazdım;
bu şehirde
yalnız bıraktığın gibi…
şimdi ise gözlerim boş
yüreğim nahoş.
maziye yelken indirdim
yüreğimde ki fırtınalar yetmese de
küreklere asılıyorum
ağır, ağır karanlıkta yol alır gibi.
kelimeler gırtlağımda boğumlansa da
söylüyorum işte sevgilim.
bir seni,
bir de memleketini özledim…
