Nabizâde Nâzım
(1862 İstanbul-1893 İstanbul)
hikâyeci, romancı.
Ortaöğrenimini Mühendishanei Berri-i Hümayun İdadisi'nde (1884), yükseköğrenimini Erkânı Harbiye Mektebi'nde tamamladı (1886). Askerî okullarda matematik, askerî dersler öğretmenliği yaptı. Suriye'de görevliyken hastalanarak İstanbul'a döndü. Haydarpaşa Askerî Hastanesi'nde tedavi gördü, yakalandığı kemik veremi hastalığından kurtulamadı. Öğrencilik yıllarında edebiyata şiirle başlamış, ilk denemelerini "Heves Ettim" (1880) adlı kitapta toplamıştı. İlk hikâyesi "Seyyiei Tesâmüh" Serveti Fünun'da çıktı. 1886-1892 yıllarında sürekli olarak uzun hikâyeler yazdı.
Edebiyat dilindeki kargaşanın önlenebilmesi için konuşma dilinin incelenerek derlenmesini istiyordu. Döneminin masala kaçan hikâye anlayışına da uymadı. Kişilerinin konuşmalarını, kendi dillerinin özelliklerini koruyarak vermeye çalıştı. Konusunu işlerken araya girip kendi düşüncelerini belirtmekten kaçındığı için hikâye tekniğine oldukça uyan bir yapı kurmayı başardı. Konusunu Anadolu'dan aldığı "Karabibik"te (1890) Antalya'nın Kaş ilçesine bağlı Beymelik köyünün insanlarını yansıttı; ilk kez toprakla ilgili sorunları işledi. Önyazısında gerçekçi hikâye anlayışının ilkelerini açıkladı.
Yapıtları:
- "Yadigârlarım" (uzun öykü, 1866),
- "Zavallı Kız" (uzun öykü, 1889),
- "Karabibik" (uzun öykü, 1890), "Sevda" (uzun öykü, 1891),
- "Hâlâ Güzel" (uzun öykü, 1891),
- "Haspa" (uzun öykü, 1891),
- "Seyyiei Tesâmüh" (uzun öykü, 1892),
- "Zehra" (roman, ölümünden sonra ilkin Serveti Fünun'da tefrika edildi, 1894, sonra kitap hâlinde çıktı, 1896).
Son düzenleyen Safi; 2 Ağustos 2016 21:05
Gölgen misali yanındayım!
