Sevgi Gözlerde Başlar
Uzun yıllar önce Kuzey Virginia’da çok soğuk bir akşamdı. Yaşlı adam nehrin diğer yakasına geçmek için beklerken sakalında kırağıdan bir tabaka oluşmuştu. Bu bekleyiş hiç bitmeyecek gibiydi. Bedeni, dondurucu kuzey rüzgarından hissizleşmiş, kaskatı kesilmişti.
Yaklaşan atların donmuş yolda dört nala giderken çıkardıkları hafif, ama düzenli sesleri duyuyordu. Birkaç atılının dönemeçten dönüşlerini endişeyle izledi. Yaşlı adam ilk atlının dikkatini çekmek için bir şey yapmadan yanından geçmesini seyretti. İkinci atlı, ardından üçüncü geçti. En son atlı yaşlı adamın kardan bir heykel gibi oturduğu noktaya yaklaştı. Bu sırada yaşlı adam atlının bakışlarını yakaladı ve “Yaşlı bir adamı nehrin diğer yakasına götürmeniz mümkün mü?” diye sordu. “Karşıya yürüyerek geçmek için bir yol yok.”
Atlı atını durdurup “Elbette, arkaya geçin” dedi. Yaşlı adamın donmuş bedenini kaldıramadığını gördü, atından indi ve adamın ata binmesine yardım etti. Sonra onu nehrin karşı yakasına götürmekle kalmayıp birkaç mil ötede, gideceği yere kadar bıraktı.
Küçük, ama sıcak kulübeye yaklaştıklarında atlı merakını yenemeyip sordu: “Az önce birkaç atlının dikkatini çekmek için girişimde bulunmadan yanınızdan geçmelerine izin verdiğinizi gördüm. Sonra ben geldim ve bana sizi alıp almayacağımı sordunuz. Bu kadar soğuk bir kış gecesinde neden bekleyip de son atlıyı durdurduğunuzu merak ediyorum. Ya ben sizi götürmeyi reddedip orada bıraksaydım?”
Yaşlı adam yavaş yavaş attan indi, atlının gözlerinin içine baktı ve “Bir süredir buralardayım. İnsanları çok iyi tanıdığımı düşünüyorum” dedi ve devam etti: “Diğer atlıların gözlerine baktım ve benim durumumla ilgilenmekdiklerini gördüm. Onlardan beni götürmelerini istemem bir işe yaramazdı. Ama senin gözlerine baktığımda nezaket ve sevgi gördüm. O zaman ve orada senin ihtiyacım olan bir zamanda bana yardım etme fırsatını kullanacağını anladım.”
Bu sıcak sözler atlıyı derinden etkiledi. “Söyledikleriniz için çok teşekkür ederim” dedi. “Umarım hiçbir zaman kendi işlerimle, başkalarının gereksinimlerini nezaket ve sevgiyle karşılamayı ihmal edecek kadar meşgul olmam.”
Sözü biten Thomas Jefferson atını geri döndürdü ve Beyaz Saray’a doğru yola çıktı.
Toplam Yorum 4
